Οδός Πεδιάδος: Δρόμος σκεπασμένος με "Πράσινες Πόρτες", μυρωδιά ρακής και γεύση οφτής πατάτας

 

Γράφει η Ρίκη Ματαλλιωτάκη

Για όσους έχουν ζυγώσει τα πρώτα  …αντα, για όσους έχουν πατήσει τα πρώτα … ηντα ή ακόμα και τα δεύτερα,  είναι χωρίς αμφιβολία αδύνατον να μην σταμάτησαν έστω  και μια φορά στη ζωή τους  στην οδό Πεδιάδος για ρακή, λάχανο και οφτή πατάτα καθώς το μέρος εκεί ήταν το σήμα κατατεθέν για τα μικρά ρακομάγαζα που σε ζάλιζαν από τις μυρωδιές –δέλεαρ όταν τύχαινε να περνάς απ’ έξω. 

 

Σοκάκια στενά, γραφικά, γεμάτα από παλιά αρχοντικά με αυλές που πλημμύριζαν το χώρο από αρώματα γιασεμιών και νυχτολούλουδων, η οδός Πεδιάδος είναι ένας από τους πιο ιστορικούς δρόμους  της πόλης του Ηρακλείου, στις παρυφές των Ενετικών τειχών, που συνδέει τις τρεις Καμάρες με την Καινούργια Πόρτα, ο οποίος από τα  πρώτα μεταπολεμικά χρόνια μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’80 έσφυζε από κίνηση και ζωή.

Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή δεν έβρισκες καρέκλα να καθίσεις στα ουζερί του που ξεκινούσαν από κει που βρίσκονταν κάποτε ο κινηματογράφος ΗΛΈΚΤΡΑ κι έφταναν ίσαμε σχεδόν το τέρμα του δρόμου, με τις περίφημες «Πράσινες Πόρτες» να υπερτερούν  και στη νοστιμιά και στην ποικιλία των μεζέδων.

 

Δυστυχώς όμως η οδός Πεδιάδος σήμερα όχι μόνο δεν θυμίζει σε τίποτα τις ένδοξες μέρες του παρελθόντος της αλλά αντίθετα αποτελεί μια από τις πιο υποβαθμισμένες περιοχές του Ηρακλείου κι αν κάποιος νέος τη γνωρίζει είναι μόνο και μόνο επειδή ίσως να ανέβηκε ως εκεί ψάχνοντας για μια θέση παρκινγκ  από την πλατεία Ελευθερίας μέχρι τη Βίγλα. 

Οι περίφημες "Πράσινες Πόρτες"

Σήμερα οι περισσότεροι ιδιοκτήτες των σπιτιών αυτής της τόσο γραφικής γειτονιάς αδυνατούν να συντηρήσουν τα σπίτια τους με αποτέλεσμα είτε να τα έχουν εγκαταλείψει είτε να τα έχουν νοικιάσει σε οικονομικούς μετανάστες οι οποίοι βέβαια διόλου δεν νοιάζονται για τη φροντίδα τους.

Η φροντίδα τους είναι αποκλειστικά και μόνο θέμα της πολιτείας η οποία όμως κωφεύει στις κραυγές που ουρλιάζουν « θέλουμε γύρω μας τέτοιες γειτονιές για να αναπνεύσουμε…»