Τουρκοκρητικοί ή Κρητότουρκοι: Η ντροπή της Κρήτης!

  

Γράφει η Ρίκη Ματαλλιωτάκη

Είναι πράγματι απορίας άξιο πως ενώ  στην Μεγαλόνησο δεν εγκαταστάθηκαν  μαζικά ποτέ Οθωμανοί από την Ανατολία- πλην των μόνιμων στρατευμάτων για την επάνδρωση και φύλαξη των φρουρίων που έστελνε η Υψηλή Πύλη- προέκυψαν ξαφνικά οι Τουρκοκρητικοί ή Γκιριτλίδες Μουσουλμάνοι της Κρήτης σε τέτοιο μάλιστα βαθμό που γύρω στα 1821 να αποτελούν σχεδόν πάνω από το μισό του πληθυσμού της.

Δυστυχώς αυτό έχει την εξήγηση του, μια εξήγηση που καταντά ντροπή της Κρήτης, αφού ολάκερη η μερίδα αυτών των ανθρώπων, ήταν κάποτε Κρητικοί που είτε για να διατηρήσουν τα πλούτη τους, είτε επειδή υπήρξαν εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου, για τον ένα ή για τον άλλο λόγο τέλος πάντων  αλλαξοπίστησαν κι  έτσι δημιούργησαν σιγά, σιγά την δική τους κοινωνία, την κοινωνία των λεγόμενων Τουρκοκρητικών. Η ονομασία Τουρκοκρητικός όμως παραπέμπει στον Τούρκο που κατοίκησε στην Κρήτη, επομένως το Κρητότουρκος αποδίδει πιο σωστά την έννοια του Κρητικού που εξισλαμίστηκε.

 Τουρκοκρητικοί ή Κρητότουρκοι τέλος πάντων, το επίθετο τους δεν άλλαζε κατά τον εξισλαμισμό, μονάχα το όνομα τους, ελάχιστοι εξ αυτών μιλούσαν Τουρκικά ή ζούσαν κατά το ορθό μουσουλμανικό δόγμα… αντίθετα, έτρωγαν χοιρινό και έπιναν κρασί που το Κοράνι το απαγορεύει,  και ουδέποτε κλήθηκαν να υπηρετήσουν στον τακτικό οθωμανικό στρατό, παρά κατατάσσονταν στα κατά τόπους γενιτσαρικά τάγματα και από τους Έλλληνες αποκαλούνταν γενίτσαροι, και ήταν τόσο σκληροί που τις περισσότερες φορές ξεπερνούσαν σε βαναυσότητα ακόμα κι αυτούς τους ίδιους τους Τούρκους… για την ακρίβεια σωστότερο είναι να ειπωθεί πως όσο τους  Χριστιανούς αδελφούς τους, άλλο τόσο μισούσαν και τους Τούρκους.  ‘Ηταν δηλαδή αυτό που λέμε «άνθρωποι που δεν διέθεταν ούτε ιερό ούτε όσιο» και δίκαια ο λαός τους αποκαλούσε «Μπουρμάδες» ούτε Χριστιανούς δηλαδή ούτε Τούρκους, με δυο λόγια κάτι το νοθευμένο.

 

Πως ξεκίνησε όμως όλο αυτό;

 

Μετά την κατάληψη της Κρήτης από τους Τούρκους, οι πρώτοι που εξισλαμίστηκαν ήταν ορισμένοι Βενετσιάνοι Φεουδάρχες, για να μη χάσουν τα προνόμια τους, και μετά ακολούθησαν ορισμένοι Κρήτες Χριστιανοί, για ν αποκτήσουν δύναμη και εξουσία, πάνω στους αδελφούς τους Χριστιανούς. Φορούσαν την κρητική ενδυμασία και η μόνη διαφορά τους ήταν το κόκκινο φέσι και η κόκκινη ζώνη, και η μόνη συνεργασία  με τους Τούρκους ήταν οι εκστρατείες  κατά των Χριστιανών. Αυτοί λοιπόν οι εξισλαμισμένοι Τουρκοκρήτες κατατυράννησαν, σταύρωσαν στην  κυριολεξία τον Χριστιανικό πληθυσμό που πάλευε τόσους αιώνες να κρατήσει και να διατηρήσει τα Ιερά και τα Όσια του.

Μετά λοιπόν των εξισλαμισμό τους, πήραν από τους Χριστιανούς τις περιουσίες τους  και τους ανάγκασαν να καταφύγουν στα ορεινά και άγονα χωριά για να γλιτώσουν  κάπως απ αυτούς. Έτσι οι Τουρκοκρήτες βρέθηκαν με τεράστιες περιουσίες, διαφέντευαν ολόκληρες Επαρχίες, όπως π.χ. ο Αγάς Αληδάκης, που ο πύργος του σώζεται ακόμα και σήμερα, στο Πρόσνιερο του Αποκόρωνα διαφεντεύοντας μια περιοχή, που άρχιζε από τα σύνορα της Αργυρούπολης - Ασή Γωνιάς, και έφτανε μέχρι τον Φλιτέ της Σούδας, δηλ περιλάμβανε δύο Επαρχίες, την Επαρχία Σφακίων και την  Επαρχία Αποκορώνου.

Όσοι όμως Χριστιανοί δεν είχαν τρόπο να φύγουν προς την ενδοχώρα, εγκλωβίστηκαν στις Πόλεις και ήταν υπό την ομηρία των Τουρκοκρητικών που τους χρησιμοποιούσαν για τις αγκαρίες τους, αλλά το τραγικότερο ήταν ότι τους επιστράτευαν φορτώνοντας τους σε σακούλες τα πολεμοφόδια και τους έβαζαν στην πρώτη γραμμή της μάχης, σαν ανθρώπινο τείχος και πίσω τους ακολουθούσαν, οι Τουρκοκρήτες και ο Στρατός. Αυτοί ήταν οι τραγικοί «Σακουλιέριδες» που ήταν και τα πρώτα θύματα της κάθε μάχης.

Τόμοι ολάκεροι θα μπορούσαν να γραφτούν με τα εγκλήματα των Κρητότουρκων ενάντια στους αδελφούς τους, η έλλειψη χώρου όμως μας αναγκάζει να περιοριστούμε σε κάποια από αυτά:

Πόσα μαρτύρια δεν πέρασαν οι γυναίκες και οι κόρες των Χριστιανών, από τους άγριους γενίτσαρους; Πόσες φορές δεν υποχρέωσαν τη μάνα ή τον πατέρα, να κρατά τον λύχνο όταν βίαζαν την κόρη τους; Πόσες φορές δεν υποχρεώθηκαν να φάνε από το συκώτι του σφαγμένου πατέρα τους, γιατί αντιστάθηκε στις κτηνώδης ορέξεις των; Πόσες φορές, κόρες και γυναίκες βιαζόταν κάθε φορά που ο Αγάς είχε κέφια και γλεντούσε με τους φίλους του, στα κονάκια και στους πύργους του; Πόσες φορές χάριν διασκέδασης, όταν καθάριζαν την πιστόλα τους, δεν έβαζαν περαστικούς Χριστιανούς στο σημάδι;

Αυτοί ήταν εν ολίγοις οι περίφημοι Τουρκοκρητικοί και από αυτούς κατάγονται κι οι Τουρκόκρητες πού ζουν σήμερα στο Χαμιντιέ της Συρίας, που έφυγαν αναλογιζόμενοι τα εγκλήματα που διέπραξαν και φοβούμενοι την τιμωρία που πλησίαζε. Απ’ αυτούς είναι και οι Τουρκοκρητικοί που ζουν σήμερα στην Τουρκία. Και βεβαία με το δίκιο τους ν’ αναπολούν τις καλές γι’ αυτούς εποχές, με τα κονάκια, τους πύργους, με τους φαμέγιους και τις τεράστιες περιουσίες που απέκτησαν από τους άτυχους αδελφούς τους Χριστιανούς , στέλνοντας τους ένα φυσίγγιο στ «Ντορβά» και ένα σημείωμα, που έγραφε ότι η τάδε περιουσία, είναι δική μου.

Γενικά σήμερα στα εδάφη της πρώην Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και κυρίως στα Μικρασιατικά παράλια, ζουν περί το μισό εκατομμύριο (άλλοι τους ανεβάζουν σε 1,5 εκατομμύριο) απόγονοι των εξωμοτών  οι οποίοι ψάχνουν ακόμα την «τη χαμένη τους ταυτότητα», με ή χωρίς εισαγωγικά. Γιατί ειδικά στην Κρήτη, η Οθωμανική Αυτοκρατορία  τα 250 έτη σκλαβιάς τα πλήρωσε πολύ ακριβά κατά τη διάρκεια των εννέα επαναστάσεων και το μόνο που κέρδισε ήταν περί τους 80.000 εξωμότες, επίορκους Κρητικούς. Λογικό είναι λοιπόν για τους για τους προγόνους αυτών των ανθρώπων που θεωρούνταν η ντροπή του τόπου, να μην ήθελε κανείς να μιλά με αποτέλεσμα να τους καταπιεί η λήθη της ιστορίας… αν όλοι οι πρόγονοι μας έπρατταν ομοίως σήμερα στην Κρήτη θα ανέμιζε  η σημεία του Ερντογάν…

Βέβαια εννοείται ότι κανείς απόγονος δεν ευθύνεται για τις πράξεις του προγόνου του, ναι…  σ΄αυτό εδώ το σημείο όμως θα παραθέσω για επίλογο ένα κομμάτι που βρήκα στο ίντερνετ γραμμένο επώνυμα από  τον Κρητικό Κιαγιαδάκη  Βαγγέλη( Φτερόλακας ):

 «…Θέλω όμως να δηλώσω ότι, δεν επιρρίπτω ευθύνες ούτε πρέπει, στους ανθρώπους αυτούς, για ότι έκαναν οι πρόγονοι τους.

Αλλά από το να τους αποκαλούμε αδέρφια μας, να τους γράφουμε ποιήματα, να τους φιλοξενούμε και αυτοί μόλις φτάσουν εδώ, το πρώτο πράγμα που κάνουν είναι να ψάχνουν να βρουν την περιουσία των προγόνων τους, νομίζω ότι πάει πάρα πολύ.

Και το μόνο, που μπορεί να χαρακτηρίσει την συμπεριφορά μας  είναι συμπεριφορά  «Ραγιά». Η Ιστορία πρέπει να διδάσκεται όπως έχει γραφεί.

Δεν αρνιέται βέβαια κανείς ότι υπήρξαν κάποιες φιλίες , μεταξύ Τουρκοκρητικών και Χριστιανών, αλλά το ερώτημα είναι, πότε υπήρξαν αυτές οι φιλικές σχέσεις και σε ποια εποχή; Μήπως όταν οι Τουρκοκρητικοί, παντοδύναμοι στην αρχή, που άρπαζαν, βίαζαν, έσφαζαν, έκαιγαν και ερήμωναν τα πάντα ή όταν η ανεξαρτησία της Κρήτης είχε φέρει σε αδυναμία το Τουρκοκρητικό στοιχείο;

Μήπως λοιπόν πρέπει να δούμε καλύτερα τα πράγματα;

Μήπως πρέπει να μάθουμε την τοπική μας Ιστορία καλύτερα, γιατί έχει σκανδαλωδώς  αγνοηθεί;  Γιατί πιστεύω ότι αυτοί οι συναισθηματισμοί προέρχονται από άγνοια. Και τελειώνοντας, λέω ότι καλό είναι να συγχωρούμε, αλλά να μη ξεχνούμε.» 

Υ/Γ. Το συγκεκριμένο θέμα είναι πολυ μεγάλο θέμα για να μπορεί κάποιος να το απλώσει σε ένα ιντερνετικό δημοσίευμα... για να γράψω αυτές τις 2 σελίδες διάβασα 30 και σίγουρα υπάρχουν και χιλιάδες άλλες... απο εκεί κι έπειτα όμως είναι προσωπικό θέμα του καθενός αν θέλει να συνεχίσει το ψάξιμο..